iki
2005032030pz
cemalnalcı
O güneş doğmadan kalkardı. Bu sabah da gözlerini açtığında güneş henüz doğmamıştı. Pencereye baktığında perdelere yansıyan bir ışık yoktu. Yatağında gerindi, uzunca bir sağa bir sola döndü. Yatağın içinde tembellik yapmayı seviyordu. Sonra gözlerini tavandaki avizeye sabitledi. Bir önceki günün mizanını yaptı. Bir hafta, bir ay ya da bir yıl öncesine kadar gitti. Oysa doğa kendini her yıl dört kez yenilemişti. Ya kendisi? İşte tam da bunun için yapıyordu y...